Als er nu één jaar is die voor mij snel voorbij mag zijn, dan is het wel jaargang 2020. Voor mij had dit jaar de klok niet een uurtje teruggezet hoeven te worden. En dan heb ik het niet alleen over de coronacrisis die ons allemaal treft, maar op persoonlijk vlak ook over de vroeggeboorte van onze jongste dochter Leah. Dit voorjaar zag ze drie maanden te vroeg het levenslicht. Toen leek de tijd voor ons even stil te staan. Inmiddels is ze alweer 7 maanden onderdeel van ons gezin en is ze niet meer weg te denken uit ons gezin. Ze is zo’n vrolijk meisje dat ons elke dag met haar lach weten te betoveren. Ze doet het dan ook voorbeeldig.
Is het dit jaar dan allemaal zo slecht geweest? Absoluut niet. Hoewel ik me heb moeten terugtrekken uit de Tokyo Marathon heb ik toch aan een paar prachtige hardloopevenementen kunnen deelnemen. Ik ben een positief gestemd mens en wanneer ik terugblik zijn er ook dan genoeg lichtpuntjes te ontdekken in deze duistere tijden. Ik benadruk dan ook liever het positieve, in plaats het negatieve. Hier volgen mijn 5 sportiefste hoogtepunten van 2020.
25 kilometers van plezier in Apeldoorn
Hoewel ik elk jaar veel trainingsgroepen, bedrijventeams en individuele lopers begeleid naar de Midwinter Marathon, doe ik wanneer dat kan ook zelf graag mee aan de Midwinter Marathon. Dit jaar deed ik mee aan de Asselronde (25km). Het was waterkoud, het regende de hele wedstrijd en waterplassen waren zo groot dat je ze niet kon ontwijken. Ondanks de kou had ik enorm veel plezier. Ik raffelde kilometer na kilometer af met groots gemak. En met een tempoversnelling op de Amersfoortseweg, zo rond het zestien kilometerpunt, wist ik mijn podiumplaats veilig te stellen. Deze race liep ik in voorbereiding op de Tokyo Marathon om mijn marathonvorm te peilen. En die was goed, heel erg goed! Met een eindtijd van 1.19.55 op dit heuvelachtige parkoers een prima resultaat. Ruim onder het vooraf gestelde doel wat ik mijn hoofd had zitten. Maar buiten dat had ik extreem genoten.
Beuken met en tegen de wind in Alphen aan de Rijn
Nadat ik me op advies van de lokale autoriteiten en reisorganisatie had teruggetrokken uit de Tokyo Marathon, die later werd gecanceld voor recreatieve lopers, besloot ik mijn aandacht te verleggen naar een voorjaarsmarathon elders in het land. Met dank aan Dave Klink, eigenaar van Bizz-Sports kon ik een startplek bemachtigen als wedstrijdloper in de voorjaarsklassieker van Alphen aan de Rijn. Zo kon ik mijn vormpiek nog even verder uitstellen.
Dat het wel goed zat met mijn conditie, maar nog niet met mijn tempohardheid bleek wel in de 20 kilometer van Alphen. Ik heb zelden zo’n zware editie meegemaakt als afgelopen jaar en het parkoers is natuurlijk ook niet om het echt ‘warm’ van te krijgen, als je snapt wat ik bedoel. Met de Veluwe ben ik dan ook een verwend nest. Hoewel we de eerste 9 kilometer een sterke wind in onze rug hadden wist ik ook dat we nog circa 11 kilometer tegen de wind in moesten beuken. Met de eerste 9 kilometer in gemiddeld 2.58 per kilometer liep ik een tempo, weliswaar geholpen door de wind, die ik al jaren niet zo makkelijk had gelopen. Prompt finishte ik op een verdienstelijke 5e plaats en een mooie ervaring rijker. Ondanks de beperkte aantal keren in de week die ik kan trainen doe ik met wat gerichte training nog altijd mee in de subtop van Nederland. Niet omdat het moet, maar omdat het kan en omdat ik het écht leuk vind om te racen. Niets moet, alles mag! Lopen vanuit de liefde en de passie voor de sport. Het houd me fit en gefocust en de prestatie die ik dan lever is bonus.
Haas van pier tot pier in Den Haag
Geheel tegen de wetten van de trainingsleer in, althans de wetten die ik er zelf op na houdt, stond ik twee weken later alweer aan de start van een halve marathon. Nog herstellende van de krachtsinspanning van de 20 van Alphen, man wat ik had de volgende dag spierpijn in mijn kuiten (lees oude man!), liep ik twee weken later alweer de CPC in Den Haag. Als tempomaker (haas) welteverstaan, dus ik hoefde niet tot het gaatje te gaan. Ik werd gebeld door Dave Klink of ik voor de op papier snelste vrouw wilde hazen. Nu heb ik al heel wat ervaring met hazen op de baan en ja ook op de weg, maar wat was het weer een mooie ervaring. Het is fijn om zo dienstbaar te kunnen zijn. Ik weet zelf hoe fijn het kan zijn om een haas te hebben die je op weg helpt. De omstandigheden waren goed voor een mooie prestatie, met veel publiek langs de kant van de weg. Elke kilometer liep ik met twee vingers in de neus, zo straks als een Zwitsers uurwerk met volle tevredenheid van de racedirector. Er stond op de ochtend veel wind, maar tijdens het lopen heb ik er zelf weinig van gemerkt. Het voelde op de laatste 3 kilometer na dan, alsof ik constant wind mee had. Maar dat voelt het meestal als je in vorm bent. Achteraf dacht ik nog, wat als ik voor eigen kansen had gelopen, wat was er dan wel niet mogelijk geweest? Een carbonloze prestatie van 1.03 of 1.04? Dat zou echt ziek zijn. Maar vandaag draaide het niet om mij ,maar om mijn Keniaanse metgezel. Met een dik persoonlijk record voor Joyline Chemutai (1.09.44) had ik mijn taak perfect volbracht. En zelf tikte ik er nog een paar extra kilometers erbij om die dag weer een 30-er in de benen te hebben. Niet alleen als loper sloot ik met een brede glimlach de dag af, maar ook als coach. Alle drie de lopers die ik aan de start had staan van de CPC, zowel op de 10 kilometer als op de halve marathon, liepen een dik persoonlijk record. De dag kon dus niet beter.
Coronarun: in actie voor het Nationaal Ouderenfonds
Het was ergens in februari dat Dennis Vangangel, een klant van mij, tevens eigenaar van trendyhangers.nl (je weet wel van die supergave medaillehangers) mij een mailtje stuurde hoe ik tegen virtuele runs aan kijk. Ik zei iets in de trend van.. Joh, daar staan Nederlanders niet voor open. Dat vinden ze niks, daar doen ze niet aan mee. Dat vinden ze niks aan. Nederlanders willen sfeer proeven van een echt evenement. Een live evenement is als carnaval, dat vier je ook niet digitaal. Nog geen paar weken later besloten wij samen een virtuele run te organiseren in de eerste coronagolf. Een enkeling was sceptisch, maar na ons volgden vele andere evenementen en werd ik diverse malen door wedstrijdorganisatoren gebeld voor advies. Wij hadden voor onze run de Atletiekunie met hun platform hardlopen.nl bereid gevonden om samen te werken, dit om in actie te komen voor het Nationaal Ouderenfonds. De ouderen die tot op de dag van vandaag het hardst zijn getroffen door het coronavirus. In actie voor dit fonds gaven we hardlopers weer een doel na het wegvallen van alle hardloopevenementen. Een maand lang konden mensen met inachtneming van de RIVM-regels hun beste beentje voort zetten. Het bereik dat we er mee hadden was enorm. Op sociale media hadden we een enorm bereik en positieve impact gerealiseerd. Dit in vergelijking tot de vervuilde tijdlijnen met nepnieuws en complottheorieën die je nu ziet, was dit een verademing als ik er aan terugdenken. Louter positieve berichten beheerstte onze tijdlijnen. We haalden landelijke en regionale nieuwszenders en met 2500 deelnemers verspreid door het hele land, wisten we uiteindelijk een eindbedrag, met ook dank aan PostNL, van 34000€ te doneren. En daarmee zijn we één van de grootste donateurs van dit fonds. Dit is dan ook verreweg het mooiste hoogtepunt van 2020 voor mij. Ook omdat ik zelf in de marathonmaand april had besloten om de marathon solo en virtueel te lopen in actie voor het Nationaal Ouderenfonds. Samen met mijn naamgenoot Dennis Vangangel hadden we heel wat vrijwillige uren gestopt in dit evenement en dat resulteerde in een prachtig resultaat. Als bonus liep zelf een eindtijd van 2.23.24 op de marathon en heb ik dit jaar volgens de ranglijsten van Runnersworld Magazine de 7e tijd gelopen.Het is weliswaar niet officieel, maar toch gaaf om alsnog de gedane trainingsarbeid in virtuele cijfers terug te zien.
ASICS World Ekiden 2020
Last but not least, kwam ASICS met een heel gaaf initiatief. Namelijk de Ekiden. Dit is een marathon-estafette waarbij je met 6 teamleden afstanden loopt tussen de 5 en 10 kilometer. De Ekiden is normaalgesproken het grootste hardloopevenement in Japan en ik geloof zelfs in de wereld. In Japan is niet honkbal of voetbal de grootste kijksport, maar de Ekiden. Het is het belangrijkste hardloopevenement in Japan dat live wordt uitgezonden waar universiteitsteams tegen elkaar strijden om de eretitel. De meeste Japanse lopers lopen hier hun beste prestatie van het jaar. ASICS, opgericht in Kobe Japan, besloot dit jaar een virtuele editie van de Ekiden te organiseren. En met succes. Ruim 60.000 deelnemers deden mee. Een prachtig evenement die dit najaar een mooie stok achter de deur was om weer gerichter te gaan trainen. Ondanks dat ik solo liep voelde ik weer die wedstrijdspanning die ik lang niet had ervaren. En dat is een lekker gevoel als je wilt afzien. Dit jaar heb ik mede door virtuele runs gemerkt dat ik echt een doelensporter ben. Ik loop zeker wel uit plezier, maar een evenement als stip aan de horizon motiveert mij nog meer om te blijven lopen.
Ik kijk dan ook uit naar 2021 waarin we langzamerhand weer meer mogelijkheden zullen krijgen om deel te nemen aan hardloopevenementen. En zo hoop ik in het najaar weer deel te kunnen nemen aan een marathon en in 2022 dan eindelijk mee te kunnen doen aan de Tokyo Marathon. Het startbewijs ligt hier in elk geval nog en daarmee heb ik dus nog genoeg doelen om naar uit te kijken.
Fijne jaarwisseling en een gezond en gevaccineerd 2021 toegewenst.
Dennis Licht
